Uncle Acid (bundan sonra yazının geri kalanında sadece bu isimle devam edeceğim) ile 2016 senesinde tanıştım. O zamanlar zaten daha çok Doom Metal dinliyordum. Doom, Heavy, Hard Rock türleri arasında gidip geliyordum. Black Metal de dinliyordum elbette. Zaten 2016 için aslında benim “Ghost”a olan tapma dönemimin sonu diyebiliriz. Bu yüzden de Doom ve Heavy Metal ile de bağlarım daha zayıflamıştı. İşte tam bu zayıflama döneminde Uncle Acid’i keşfettim. Bir anda nevrim döndü. Gerçekten de bende böyle bir etki yarattı grup. Bir yandan Black Metal’in azılı gruplarını dinleyerek kendimi karanlığın dehlizlerinde oyun hamuru haline getiriyorken bir yandan da Uncle Acid ile kendime gelmeye çalışıyordum. Uncle Acid’i dinlemeye başladığım albümleri ise “Mind Control” olmuştu. Ben, bu albüm için grubun en iyi albümü derim. Demeye de devam ediyorum zaten. Gerçi yıllar önceki albüm değerlendirmesinde “Blood Lust”a yarım puan daha fazla vermişim. Fakat Uncle Acid’i sürekli dinlediğim için zaman içinde Mind Control zaten tam puana erişmişti. Bana göre kendi dinamikleri içinde Uncle Acid eşi benzeri olmayan bir grup. Özellikle işin niş olma ve yaratıcılık kısmında gerçekten de bu zaman kadar her albümlerinde beni kendilerine çekmeyi başardılar. Her albümleri muazzam iyi olmasa da hep belli bir seviyenin üstüne çıkmayı başardı İngiliz grup. “The Night Creeper” ile Mind Control sonrası biraz düşük bir profil çizseler de o albümde dahi dikkatleri üzerlerine çekmeyi başarmıştı Uncle Acid. Her albümünde çok üst düzey müzikal çalışmalara imza atıyorlar. Sadece Rock’ın sınırları içinde kalmıyorlar. Fakat hiçbir zaman DNA olarak belirledikleri Rock ve Metal’i de geri plana atmıyorlar. 2018 yılında çıkardıkları “Wasteland” ile yine beğenilen bir albüme imza atmıştı Uncle Acid. Fakat bu albüm aynı zamanda beni endişelendirmişti. Zira Uncle Acid’in farklı bir yola sapmak istediğinin habercisi gibiydi. Grubun albümlerin oluşturan temalar hep belli başlı şeyler olmuştur. Bunlar; korku, okültizm ve old-school filmlerdir. Özellikle ilk iki fenomeni bolca görmüş olsak da old-school filmlerden esinlenilen müzik yazımları pek yoğun değildi. İşte Wasteland işlerin bu yöne evrileceğinin habercisiydi ve nihayetinde, aradan geçen 6 yıldan sonra Uncle Acid adeta bir soundtrack albümü ile geldi. Nell' Ora Blu, bir film albümü olarak grubun diskografisindeki yerini aldı.
Bunu söylemek bana çok garip geliyor ama Nell' Ora Blu gerçekten de baştan sona bir film için yazılmış şarkılar ve sesler bütününden oluşuyor. Bazı parçalar sadece monolog iken, bazı parçalar diyalog şeklinde. Bazı parçalarda grubun yazdığı şarkıları dinleyebiliyorken, bazı parçalarda müzik yerine sadece ses efektleri dinliyorsunuz. Sytnth’i ölümüne kullanmış Uncle Acid. Hal böyle olunca da bu albümü değerlendirmek oldukça karmaşık bir hal alıyor. İlk defa bir Uncle Acid albümünü dinlerken yıldım ve sıkıntıdan bitap düştüm. Böyle bir şeye ne gerek vardı bir türlü anlamlandıramıyorum. Öyle bir noktaya gelmiş ki durum 70’lerden bir İtalyan gerilim ve polisiye filminin içinde geçen sesleri dinliyorsunuz. Böyle bir şeyi kim dinlemek ister bilmiyorum ama ben böyle bir şeye katlanamam. Böyle bir arzum varsa zaten oturur film izlerim. Kulağımda görüntüsü olmayan bir filmin seslerini dinlemek istemem. Uncle Acid, aklında olan ve muhtemelen kendileri için çok büyük bir projeyi temsil eden bu durumu bizlerle paylaşmakla hiç mi hiç iyi etmemiş. Zira grubun müzikal olarak neler yaptığını bilmeyen biri sadece bu albümü dinlese kahrolur. Deneysel şeyleri severim ama müzikten sapıp, müzikle alakası olmayan şeyleri bizlere sunan grupların deneysellik adı altında kendi egolarını tatmin etme gösterilerine gelemem. Benim için bu yılın en büyük hayal kırıklığını yaratan albüm Nell' Ora Blu oldu. Albümde yazılmış bazı birkaç güzel partisyon (bakın bütün bir şarkı değil) olsa da bu Uncle Acid gibi devasa bir grup için hiçbir şey anlamına geliyor. Daha fazla söz edecek bir şey yok. Bir sonraki yazıda görüşmek üzere, hoşça kalın!
Albüm Puanı: 5/10
Yorumlar
Yorum Gönder