Albüm Kritik 864 (An Autumn for Crippled Children / Closure)

Herkese selamlar! Bugün sizlere söz edeceğim albüm bolca karanlık duygular ve karamsarlık barındırıyor. Böyle albümlere kimin ihtiyacı olur bilmiyorum ama bazen hayatımızın belli dönemlerinde böylesi albümler bizlerin yoldaşı oluveriyorlar. Elbette böyle kötü şeyler hissetmeyi hiç kimse hissetmez ama hayatın içinde her daim olan, çeşitli duygulardan bunlar da. İşte bu duyguları müzik ile anlatmak isteyen Hollandalı Post-Black Metal ve Shoegaze grubu “An Autumn for Crippled Children”ın bu yıl çıkardıkları “Closure” albümlerinden sizlere söz edeceğim. Shoegaze ve Post Black Metal denince benim aklıma ve eminim ki birçoğunuzun aklına Fransız grup “Alcest” geliyordur. Zaten bu tür de Alcest sayesinde yükselişini yaşadı desek pek de yanlış olmaz. Alcest’in açtığı yolda ve aynı mantaliteyle yürüyen bir grup An Autumn for Crippled Children. Bu kadar uzun bir isme gerek var mıdır bir grup için bilmiyorum ama bu gözler daha uzun isimli gruplar da gördü. Onların adlarını burada anamayacağım. O derece uzunlar. Grubun adı bile öylesine iç karartıcı ki daha orada bizleri hüznün ve bedbahtlığın içine sokacağını gösteriyor (Sakat Çocuklar İçin Bir Sonbahar). Bizdeki marjinal Indie ve türevi Rock gruplarının isimleri gibi dandik bir isme sahip bana göre ama hadi ses etmeyelim.

Albümün detaylarına geçelim. Albümü dinlediğim süre boyunca zaten pek mutlu olmadığım için içim daha da karardı ve hayata olan bağımı koparacak anlar yaşamadım değil. Böylesi grupların bu derece etki etmelerini hiç beklemezdim. Fakat dediğim gibi eğer hayatınızda işlerin yolunda gitmediği bir dönemde böyle bir albüme denk gelirseniz en nihayetinde sizi etkilemesi daha kolay oluyor. Albümü dinlerken bir yandan da bu türü aslında sevdiğimi de fark ediyorum. Zaten ben de Alcest etkisi ile Post-Black Metal ve Shoegaze denen türlere ısınmıştım. Farklı gruplardan albümler dinlemek de iyi bir deneyim oluyor. Bu türlerde şu ana kadar çok kötü bir albüm dinlediğimi anımsamıyorum. Hepsi amaçlarına hizmet edecek şekilde oluyorlar. Bunu başarmak belki bu tür için çok da zor olmasa gerek. Sonuçta pesimist duygularla şarkı yapmanın diğer duygularla şarkı yapmaktan daha kolay ve akıcı bir şekilde gerçekleştiğine inanıyorum. Şahsen ben de beste yaparken duygusal bir şeyler yapmak istediğim zaman her şey bir anda gerçekleşiveriyor. İlham perisi denen yaratığın hüzünden, kederden ve karamsarlıktan beslendiğini sizlere sonuna kadar savunabilirim ama ispatlayamam. Böylesi albümlerde duymaya alışık olduğum o elektronik etkiden uzak olan sound bu albümde de kendini gösteriyor. Yazılan riffler çok can alıcı şeyler olmasa da duygularınızı harekete geçirmeyi başarıyor ve karanlık atmosferle bu riffler daha da güçleniyor. Böylesi albümlerde atmosferik öğelerin elbette etkisi çok büyüktür. An Autumn for Crippled Children da bunun farkında olduğundan bu tür estetik dokunuşlarla albümün etki çerçevesini genişletmeyi başarmış. Vokal konusunda ise biraz daha iyi bir performans görmek isterdim. Fakat çok kötü olduğunu da söyleyemem. Belki brutal vokallerin sesini biraz daha açmak gerekiyor ve aralara temiz vokal partisyonları eklenerek daha yüreğimize değecek bir vokal performansı duymak daha etkili olabilirdi. Davul konusunda söyleyecek pek bir şey yok aslında. Şarkıların içinde olması gerektiği gibi yer almış. Zaten bu türlerde de davula çok yüklenilecek şarkılar yapılmıyor.

An Autumn for Crippled Children’ın Closure albümünü dinlemek genel olarak iyi bir deneyim oldu benim için. Yaşatmak istediği o hüzünlü atmosferi bana yaşattı. Zaten ben de bu aralar buna teşne olduğum için çok da zorluk çekmedim. Fakat Post-Black Metal ve Shoegaze türlerinde dinlediğim bir başka güzel albüm oldu Closure. 2009 yılından bu yana üretkenliklerini devam ettiren An Autumn for Crippled Children grubunun bundan sonraki albümlerini de kaçırmamaya çalışacağım. Bir sonraki yazıda görüşmek üzere, hoşça kalın!

Albüm Puanı: 8/10