Görkemli atmosferlere sahip albümlerin önümüze yüzlerce serildiği bir dönemdeyiz. Müzikal muazzamlığın yanında atmosferik olarak da artık hemen hemen bütün ekstrem Metal türleri bu seçkinin içinde yer alıyor. Sadece isminde atmosferik kelimesinin geçmesi önemli değil artık. Çünkü yapılan her albüm belirli bir tema çerçevesinde oluyor ve bu temayı dinleyiciye daha iyi hissettirmek için de zaten bir atmosfer yaratmış oluyorlar. İşin senfonik kısmı birçok kez muallak kalsa da bana göre “senfonik” kelimesinin hakkını veren en iyi gruplardan birisi işte bu yazıda yer alan “Fleshgod Apocalypse’tir.” 2019 yılında çıkardıkları “Veleno” adlı albümlerinden sizlere söz edeceğim.
Sitede daha önce “King” adlı kraliyet dönemi temalı bir albümlerini yazmıştım. O albümü gerçekten çok beğenmiştim. Zira senfonik öğeleri sadece klavye ile kaotik atmosfer yaratmak için şarkılara yedirmemişlerdi. Klasik müzik tınıları ile Death Metal’i oldukça iyi bir şekilde bir araya getirmişlerdi. Albümü baştan sona hayranlıkla dinlemiştim. Elbette baştan sona muazzam bir albüm değildi belki fakat benim için Senfonik Death Metal kategorisindeki en iyi işlerden birisi olmuştu. Bugün ise Veleno ile bana sorarsanız kendisini tekrarlama yanlışına düşmeden (bu tür müzikte bu çok rastlanılan bir olay çünkü) yine senfonik tınıların gerçek bir şekilde kullanıldığı fakat Death Metal’in bu defa bir tık daha yoğun olduğu bir albüm ortaya koymuşlar. Albümü dinlediğim birkaç günlük süre boyunca King’e nazaran daha sert ve daha teknik şarkılarla bezeli olduğunu fark ettim. Evet, yine piyano ve keman gibi klasik çalgılarla bezenmişti şarkılar. Fakat bu defa yoğunluğunu sertlikten yana kullanmış grubumuz. Bir önceki albümlerinde de olduğu gibi yine koro vokalleri de yer yer duyuyorsunuz şarkılarda. Özellikle “The Day We’ll Be Gone” adlı şarkıları albümdeki en soft şarkısı grubun ve vokal ağırlıklı bir şarkı. Soprano sesli bir ablamız ile grubun vokali “Paolo Rossi” oldukça iyi bir düet işi ortaya koymuşlar. Fakat şarkı için albümün en sıkıcı şarkısı demekten de geri durmayacağım elbette.
Bu albümü ilk dinlememden sonra King’i bir daha dinledim. Sonra tekrar Veleno’yu dinledim. Bana sorarsanız ikisi arasında muazzam farklılıklar var. Evet, ikisi de temel olarak Death Metal’i baz alıyorlar. Fakat bir önceki albümlerinde kraliyet temalı bir müzik yaptıkları için biraz daha dönemsel bir müzik dinliyordunuz. Fakat Veleno ile bana sorarsanız Death Metal’in o hırçın tarafını daha ağır bir şekilde kulaklarınızda duyuyorsunuz. İtalyan dostlarımızın yaptıkları bu albüm sertlik açısından en ufak bir şüphe barındırmıyor. Gerek yazılan rifflerin muazzamlığı, gerek davulun oldukça yaratıcı figürlerle ve çeşitlemelerle şarkılara eşlik ediyor oluşu ve gerekse de vokal performansları ile sizi yeterince ihya edecek bir albüm olduğunu düşünüyorum. Elbette senfonik tınıları da yabana atmamak gerek. Her ne kadar orta karar bir senfonik yoğunluğu olsa da yaratılan şarkıların gayet iyi oluşu bunu sineye çekmenizi sağlıyor. Prodüksiyon olarak da iyi bir iş başarmışlar. Fakat bana kalırsa bas gitarın sesi birazcık kısık kalmış. Diğer enstrümanların arkasında varla yok arası bir şekilde duyuluyor. Bu ufak pürüz haricinde genellikle bütün enstrüman ve vokalleri berrak bir şekilde duyuyorsunuz.
Özetleyecek olursam; Veleno Senfonik Death Metal kategorisinde çıkmış iyi bir albüm olmuş. Her ne kadar senfonik partisyonlar sert rifflerin yanında birazcık sönük kalmış olsa da kendisini sevdiren bir albüm Veleno. Bir başka yazıda görüşene dek hoşça kalın!
Yorumlar
Yorum Gönder