Albüm Kritik 278 (White Wizzard / Infernal Overdrive)

Merhaba sevgili dostlarım, bu yazıyı şu an gecenin bir köründe yazıyorum fakat sizler bunu öğlen saatlerinde okuyorsunuz. Bu gece bu albüm kritiğini yazmak geldi içimden. Fırsat bulduğum anları yazarak değerlendiriyorum. Bu fırsatı ise bu defa gece vakti yakaladım. Bugün sizlere güzel bir albümden daha bahsedeceğim. Heavy Metal’in alevli diyarlarına gideceğiz bu defa. Aslında yine ABD’li bir grubun albümünü sizlere sunacağım. Bu sıralar amma ABD’li grubun albümünü siteye yazdım. Bu albümde yine 2018 yılında çıkan albümlerden birisi. 2007 yılından bu yana Heavy Metal’i icra eden “White Wizzard” adlı grubun “Infernal Overdrive” adlı albümlerinden sizlere bahsedeceğim.

Heavy Metal albümlerine denk gelmek artık çok nadir oluyor. Özellikle yeni çıkan Heavy Metal albümlerine denk gelmek benim için çok az rastlanır bir durum olmaya başladı. Heavy Metal albümlerini araştırmak için özel bir çaba harcamadığım doğru olsa da, bu yıl çıkan albümleri araştırma yolculuğumda da çok fazla denk geldiğim söylenemez. Safkan Heavy Metal albümlerini bulmak da zor zaten. Baya bir zorluk varmış yahu. Artık birkaç türün bir araya geldiği albümleri dinliyoruz sınırın bu tarafında. Özellikle belli bir ekstrem müzik yapılmıyorsa diğer türlerin içinde bolca etkileşimler görebiliyoruz. Bu genellikle güzel sonuçla doğuruyor. Fakat Infernal Overdrive bana son zamanlarda dinlediğim en Heavy Metal albümlerinden biri olarak göründü. Old-school Heavy Metal yapan gruplara denk gelmek zordur. İşin ilginç tarafı ise White Wizzard’ı dinler dinlemez “Judas Priest” havası hissettim. Her ne kadar bir Judas Priest hayranı olmasam da White Wizzard’ın yaptığı müzik bana İngiliz Heavy Metalcilerini hatırlattı. Özellikle vokalin tiz sesi de bu izlenim yaratma konusunda oldukça büyük bir rol oynadı.

White Wizzard’ı dinlediğim süre boyunca oldukça zevk aldığımı söylemem gerekiyor. Gerek riff yazımları ve çeşitliliği, gerek melodik partisyonlar, gerek bas gitarın arkada planda estetik melodileri gerekse de başarılı gitar soloları ile bütünsel anlamda oldukça doyurucu bir albüm olmuş Infernal Overdrive. Albüm prodüksiyon açısından gayet tatminkar bir sounda sahip. Gerek enstrümanların ses yüksekliği, gerekse de vokalin şarkı sözlerini gayet güzel bir şekilde dile getiriyor oluşu beni oldukça mutlu etti. Albümde sadece Judas Priest değil, “Iron Maiden” ve “Iced Earth” havalarını da hissetmeniz gayet mümkün. Albümde yer alan şarkılar her ne kadar güzel bestelerden oluşuyor olsa da şarkı sözleri tarafında yüzümü asan bölümleri de yok değil. Özellikle albümün en uzun şarkılarından biri olan “Voyage of the Wolf Raiders” de yer alan sözler tamamen ABD milliyetçiliği üstüne yazılmış. Faşizmi ile nam salmış, insanlığı ve ülkeleri sömürmesi asla son bulmayan bir ülke için “Barış getiren” bir ülke olarak lanse edilmesi oldukça trajikomik olmuş. Iron Maiden özentiliğini şarkı sözlerinde yansıtmış aslında grubumuz. Iron Maiden nasıl Birleşik Krallık’ın faşizmini matah bir şeymiş gibi anlatıyorsa, White Wizzard da aynı yoldan gitmeyi tercih ediyor.

Şarkı sözlerini bir kenarı bırakırsak, albüm oldukça güzel şarkılarla bezenmiş gerçekten. Hakkını teslim etmek gerekir. 61 dakikalık bir süreye sahip olmasına rağmen, şarkıların içindeki riff geçişleri ve yoğun solo partisyonları sizleri sürüklüyor. Sıkıcı bir tarafı yok albümün. Şarkı sözleri dışında tabi ki! Hem politikacıların riyakarlığından dem vurup hem de emperyalist bir ülkenin ne kadar barış seven bir ülke olduğundan bahsetmek baya bir komik oluyor. Bu arada son zamanlarda gördüğüm en kötü albüm kapaklarından biri de Infernal Overdrive’ın oldu. Bu kadar kötü bir seçim yapılabilirdi. Bas gitarı çalan “Jon Leon” adlı dostumuzun oldukça şahane besteler ortaya koyduğunu sizler de dinlediğiniz de fark edeceksiniz. Bas gitarın yoğun bir şekilde albüme katkı sağlıyor olmasını ben çok seviyorum. Özellikle böylesi ekstrem olmayan türlerde çok önem arz ediyor bu durum. Benim söyleyeceklerim şimdilik bu kadar dostlarım. Bir sonraki yazıda görüşene dek hoşça kalın!

Albüm Puanı: 8/10