Merhaba dostlarım, haftanın
bu son gününün gecesinde sizlere Black Sabbath’ın dördüncü albümü olan “Vol 4”u
taktim ediyorum. Biliyorsunuz ki Black Sabbath’ın bütün albümlerinin
kritiklerini burada yayınlayacağım. Şimdi geldik 1972 yılında çıkan ve Black
Sabbath’ın bana göre ilk 4 albüm içerisindeki en silik albümlerinden birine.
Her ne kadar böyle hitap etmek pek hoşuma gitmese de maalesef durum böyle bu
albüm için. Black Sabbath, “Master
of Reality”nin ardından kitlesine öylesine genişletmiştir ki, birçok popstardan
daha fazla şöhrete kavuşmuştur. Heavy Metal’i tüm dünyaya dinletmelerinin
yanında, çok üretken grup olmaları da Sabbath’ı bulunduğu pozisyona getiren
etmenlerden olmuştur. Gelelim Vol 4 bizlere neler sunuyor bunu incelemeye.
Riff konusunda Iommi her zaman benim en çok saygı duyduğum isim olmuştur ve
hala da öyledir. Yarattığı harikulade şarkılar 30 yıl sonra dahi hayranlıkla
dinleniyor. Iommi’nin en çok Heavy riffleri yaratmasındaki mucitliğini
çok seviyorum. Fakat Vol 4’da ne yazık ki bu sevdiğim Heavy riff yazımı çok
fazla yok. Var olmasına var ama kulakları şenlendirici nitelikte değil.
Vol 4'u teknik
anlamda eleştirecek olursam o da kesinlikle kayıt kalitesinin oldukça yerlerde
olmasıdır. Bu albümün garip bir soundu var, şarkıların belirli bir ses
yüksekliği yok. Bazen durduk yerde gitar sesi yükseliyor ve bir anda tekrar
düzeliyor. Daha sonra davul zilleri kulakları tırmalıyor belli yerlerde
şarkıların. Ya bu albüm kaydını oldubittiye getirdiler ya da bu durumun
farkında olmadılar. Tabi bu söylediğim sorun bütün şarkılar için geçerli değil.
Klavye kullanımını da bu albümde görüyoruz. Açıkçası ben pek beğenmedim. Yani
Sabbath’ın o sert rifflerinin daha yoğun olması gerekirdi diye düşünüyorum.
Özellikle “Changes” adlı şarkı baştan sona bir piyano ve klavye ile devam eden
bir yapıt. Fakat bu şarkıyı da yine sevemedim, Metal müzik ile pek bir alakası
olduğunu söyleyemem zaten. Ozzy’nin “nasıl sesim var ama” diye gösteriş yaptığı
bir baladdan ibaret (sesi de güzel manyağın orası ayrı). Bir de “FX” diye
abidik gubidik bir şey var albümde (resmen gülüyorum bu çaldığı zaman). Büyük
ihtimalle albümün ikinci bölümüne geçiş için yapılmış bir şey (şarkı
diyemiyorum). Albümdeki en güzel şey Ozzy’nin vokali. Iommi’nin yarattıklarını
bu albümde beğenmedim. Davul ve basgitar ise yine günü kurtaranlar oluyor.
Iommi için söyleyebileceğim tek güzel şey ise, şarkılara yazılmış soloların
güzel olduğudur. Black Sabbath albümünde
olduğu gibi biraz daha kült şarkılar beklerdim açıkçası bu albümde. Fakat bazı
albümler vardır orta düzey ve kötü düzey olarak adlandırılan ve böyle
albümlerden sonra gelen albüm genellikle efsane olur. Bizler de bu “idare eder”
Sabbath albümünden hemen sonra Black Sabbath’ın yine ortalığı yıktığı bir albüm
göreceğiz. Bir sonraki yazıda olacak o şaheser de. Toparlamak gerekirse Vol 4
beklentileri boşa çıkaran bir Black Sabbath albümü. Çok kötü diyemeyiz asla, fakat iyi de diyemeyiz. İdare eder, sözü bu albüm için söylenecek en güzel
yakıştırma olur. Albümde en beğendiğim şarkılar ise “Snowblind ve Under The
Sun/Every Day Comes and Goes”dur. Özellikle Under The Sun albümün en iyi
şarkısıdır. Tek başına bayrağı taşır. Albüm de mutlaka dinlemeniz gerek bir
şarkı. Şimdilik söyleyeceklerim bu kadar. Kendinize çok iyi bakın ve hoşça
kalın! Albüm Puanı: 7/10
Yorumlar
Yorum Gönder