Iron Maiden son albümü "The Final Frontier"'i 2010
yılında çıkartmıştı. Yani 5 yıl bekledik The Book of Souls için. Bundandır ki
yukarıda da dediğim gibi, büyük umutlarla bekliyordum albümü. Albüm
yayınlanmadan hemen önce "Speed of The Light" adlı şarkıya harikulade
bir klip çekip yayınlamıştı Maiden. Şarkıyı ilk dinlediğimde ne yalan
söyleyeyim hiçbir şey anlamadım. Çünkü şarkı güzel ama böyle kulaklarımda o
etki yok gibi. Çok zayıf bir prodüksiyon eseri gibiydi şarkı. Ama buna hemen
karar vermek istemiyordum, albümü dinlemeliydim. Albüm elime geçti ve ilk
şarkıdan başladım dinlemeye. Iron Maiden'ın uzun metrajlı albümlerine hepimiz
alışığızdır fakat bu 93 dakikalık albüm bildiğiniz film olmuş. Böyle olması
sorun değil nede olsa Iron Maiden albümü dinliyoruz. Fakat o Speed of The
Light'taki prodüksiyon düşüncem ne yazık ki tüm albüm geneli için öyle. Örnek
verecek olursam, Maiden'ın en sevdiğim albümlerinden biri olan "Brave New
World"'ün prodüksiyonu o kadar harika ki, şarkılar kulaklarımızın pasını
siliyor adeta. The Book of Souls, Brave New World'den 15 yıl sonra çıkmış bir
albüm olmasına rağmen ne yazık ki hiç o havada değil sound açısından.
Maiden bu albüm için de gerçekten harikulade riffler yazmış.
Özellikle Speed of Light gerçekten bu konuda çok beğenimi kazandı. Riffler çok
iyi ama şarkılardaki gitar sesleri beklendiği gibi değil maalesef. En azından
bir tık daha yüksek olsaymış işte o zaman gerçek anlamda bir Maiden albümünden
bahsediyor olurdum sizlere. Gitar soloları gayet başarılı olmuş. Zaten her biri
gitar virtüözü olan ağır ağabeylerden kötü gitar soloları beklemiyorum. Ama
sololar bile boğuk ! Bu nasıl bir prodüksiyon anlayamadım gerçekten.
Davul ise albümdeki en sevdiğim enstrüman oldu. Nicko'nun
klasik davul tonlarını The Book of Souls'da da rahatlıkla duyabilirsiniz. Gayet
kıvamında sese sahip tek enstrüman albümde bence. Zaten davulun kulak patlatır
tarzda kaydedilmesini hiç sevmiyorum.
Vokal konusuna geldiğimiz zaman ise, beni en çok yıkan konu
maalesef vokal oldu. Bruce Dickinson'un geçen yıl geçirdiği dil kanseri
maalesef sesine hasar vermiş. Bu hasarı The Book of Souls'ta çok rahat
duyabiliyoruz. Sanki belli noktalarda bildiğimiz Bruce çığlıklarını duyacak
gibi oluyoruz ama onları duyamıyoruz. Öyle ki normal seyirde giden şarkı da
bile anlayabiliyoruz, Bruce'in sesinin eskisi gibi kulaklarımızı okşayan bir
ses olmadığını. Hastalıktan sonra yine de elinden geleni ortaya koymuş ama
yetersiz olduğunu söylemekten kendimi alamıyorum.
Albümdeki favori şarkılarım ise Speed of The Light, The Red an
The Black ve The Man of Sorrows oluyor. Ayrıca albümün 93 dakika oluşu Maiden
için bu defa büyük bir handikap olmuş. 8, 13, 18 diye artan şarkı dakikaları
maalesef sıkıyor dinlerken dostlarım. Evet, harikulade riffler var ama bu
riffler öyle on küsur dakika dinlenecek kadar da bizi sarhoş etmiyor. Vokal
kısmında belirtmediğim bir şey daha var o da bu uzun süreli şarkıların 4-5
dakika hep solo ve riff şeklinde gittikten sonra Bruce'in bu 4-5 dakika sonunda
şarkılara girmesi. Biz buna yıllardır alışığız fakat bu girişler o kadar zayıf
ki, siz de haliyle "bu mu yani ?" tepkisini yaratıyor.
Özetleyecek olursam The Book of Souls beklenilen bir Iron
Maiden albümü olamıyor maalesef dostlarım. Şarkıların aşırı uzunluğu, kötü prodüksiyon
ve Bruce Dickinson'ın yıpranmış sesi sizleri bekleyen olumsuz şeyler bu
albümde. Bunların yanında ise harika piyano besteleri, başarılı riffler ve
sololar, gayet kıvamındaki davul ve şarkı sözlerinin güzelliği albümü dinlemeyi
kılan artılar arasında yer alıyor.Ben orta karar sevdim albümü fakat sizlerin
dinlemesini de tavsiye ederim. Ne de olsa dünyada başka bir Iron Maiden daha
yok ve The Book of Souls şimdilik grubun son albümü. Kendinize iyi bakın ve
hoşça kalın !
Albüm Puanı: 7,5/10
Yorumlar
Yorum Gönder